Weet je hoe je weet dat je een jong gezin bent? Tuurlijk, die twee ukkepukkies die door de kamer kruipen, dat is een hint. Of dat je geen wekker meer zet, want de baby gaat iedere ochtend ruim voor zevenen af. En je weet het ook omdat je op de website campingbakkum.nl hebt gezeten. En hebt gegoogled naar ‘wat in godsnaam doen met kinderen in deze hitte’. Maar hoe je het écht weet, is door wat je partner op een dag tegen je zegt.
Spitsuur
Het was zaterdagochtend. Spitsuur. Voor de leken: dat betekent dat de ene tot haar ellebogen in de ochtendkak van de baby staat en ‘LIG STIL!’ gilt. Dit omdat het lieve knolletje ergens heeft opgevangen dat omrollen het ding is voor baby’s, en dit tot ware kunst heeft verheven. Alsof je een spartelende vis een broek probeert aan te trekken. Niet te doen. Weet je hoe ik haar laatst op haar rug hielt? Door een fietslampje op knipper-knipper-knipperstand tussen mijn tanden te klemmen. Dat hield haar wel even twee minuutjes sprakeloos. En we weten nu dat ze geen epilepsie heeft, high five! Of zoals mijn oudste zegt: sji-sjai!
En terwijl de ene probeert een vis een broek aan te trekken, is de ander bezig met dochter nummer 1. Die moet pap. Of zoals zij het noemt ‘PAPETEN! PAPETEN! PAPETEN!’ Ze houdt van pap. Ongeveer net zo veel als de kleinste ervan houdt om stoelpoten af te likken. Ja, dat is een fase waar ze doorheen gaan, ik kon daadwerkelijk tegen haar zeggen ‘aw, dat was ook de favoriete stoelpoot van je zus!’ Maar goed, pap eten dus. En dat kan ze reuze goed zelf. Dus die lepelt haar lievelingskostje vrolijk naar binnen, afgewisseld met smeekbedes van een mama: ‘schatje, niet in je haar, nee!’
Het moment
In deze chaotische spits is het enige dat je uitwisselt: commando’s en waarschuwingen. ‘Flop-flop’ betekent ‘kijk uit, de deur staat open en er gaat een kind naar een plek waar het niet hoort te zijn’. ‘Doekje! Nu!’ betekent ‘er wordt over me heen gebraakt/geplast.’ De fles wordt onherkenbaar gespeld omdat we ‘fles’ niet moeten uitspreken waar de oudste bij is (die gaat uit haar plaat bij het idee alleen al). Dus we zeggen F-E-L-S. En dat is ‘fels’ –ja dat las je goed- omdat ik me tijdens het typen, ja nu pas, besef dat we al die tijd ‘fels’ in plaats van ‘fles’ hebben gespeld. Waarom?
En die zaterdag was het in het staartje van de spits dat mijn vriendin voorstelde om naar een pierenbadje te gaan. En ik zei ‘ja!’ terwijl ik mijn oudste dochter, die haar zinnen er op had gezet mij te ‘helpen’ met opvouwen van theedoeken, uit de wasmand viste. ‘Neem jij de draagzak?’ vroeg mijn vriendin. Zij houdt niet van de draagzak. Het is een ergonomisch hipsterding waar ik het bijzonder goed mee kan vinden. ‘Is goed!’ zei ik en deed de heupband om. Nu is het bij die draagzak handig als iemand even de schouderband -waar je arm doorheen gaat- aangeeft. Hoeft niet, maar wel prettig.
En daar gebeurde het. Ik hield de baby vast en ze zei ‘zal ik de schouderband..?’ en ik zei ‘graag’ en zij pakte de band en zei: ‘doe hier je armpje maar…’
M’n ARMPJE. Ze zei arm-PJE
‘Pardon?’ zei ik.
Ze was even stil.
‘ArmPJE?’ vroeg ik.
‘..Oh sorry!’ zei ze.
Het hek was van de dam. Het bleef niet bij armpje.
Die week vroeg ze of ik m’n ‘sokjes’ aan had. En weer zei ik ‘hee kap daar eens mee!’ Een paar dagen later vroeg ze of ik m’n boterhammetje al op had. ‘Niet doe-hoeeeen!’ zei ik. Hielp niet.
We werken er aan. Maar de eerstvolgende keer dat ze iets op haar gezicht heeft gaat ze de afgelikte zakdoek-poets krijgen. Met extra spuug.
Meer van dit? Abonneer je! En check over een paar weken wel even je spambox, want daar eindigt deze mail vaak. Wat een groot onrecht is, maar wat doe je er aan? Of duw even op die deel-knop. Exposure, exposure… Krijg ik schrijfklussen van en dat betaalt de rekeningen. Hoef ik me niet te laten sponsoren door draagdoek.nl (‘het is raadzaam, voordat u een draagdoek koopt, een consult te boeken’)
