Kleine sprong in de tijd hier. Och de knetter, ik heb er nu twee. Kinderen bedoel ik. En dan kun je denken ‘ja, dat krijg je ervan als je op je vrije middag met de inseminatie-kit aan de gang gaat, meid’. Maar jeetje, ik heb maar twee handen!
Toedeloe
‘Ga je het redden?’ vroeg mijn vriendin die ochtend dat ik voor het eerst in m’n uppie beide kinderen mocht gaan managen. De baby lag nog te ronken en Dochter 1 zat in haar stoel Brinta in haar gezicht te smeren (we noemen dat ‘kijk, ze kan al zelf eten!’). De vrouw moest naar haar werk en ik was het bokje.
Er gebeurt iets bijzonders als je twee kinderen hebt en dat heet oppaspaniek. Mijn oudste dochter is anderhalf, en voor de leken (lees: mensen die weten hoe het voelt om uit te slapen) zal ik dat even toelichten. Een kind van anderhalf denkt dat het ALLES kan, maar kan helemaal niets. Ze is niet zindelijk maar wel heel boos als je haar een schone luier wilt aantrekken. Heeft het evenwichtsgevoel van een dronken student maar wil perse op de rugleuning van de bank klauteren. Ook wil ze lades opentrekken om vervolgens te gillen als ze haar vingers er (weer) tussen krijgt. Ze roept PAAAAA DIEEEE LELELELELE en verwacht dat je precies weet waar ze het over heeft. En daarnaast heb je De Baby. Die kun je samenvatten in: WAT WIL JE? IK BEGRIJP HET NIET! Oh je had honger. Oke. Oh, toch niet. Oh, toch wel. (en repeat).
Dus die twee borden moest ik in de lucht houden die dag. In m’n eentje. ‘Dag schatje, veel succes’ zei mijn vriendin iets te vrolijk en daar ging ze. De deur sloeg achter haar dicht en ik was alleen met twee hele kleine kinderen. Dochter 1 keek me blij aan. ‘MAA-Maa-maa!’ Ja, mama, dankje. ‘Wheeeeeeeh’ klonk het uit de slaapkamer.
‘Dat vindt de baby niet fijn schatje!’
Met twee lekkende melkborsten (ja, die was je vergeten he? Nou ik niet) en een baby op de arm kwam ik de keuken in. Dat is leuk joh: huilt de baby, gaan je borsten lekken. Met twee kinderen ben je een soort van estafetterace-meets-hindernisbaan met jezelf aan het spelen. En blijven lachen. M’n oudste kreeg een natte washand over haar Brinta-klonten-gezicht (‘WAAAAAAAH!’) en werd in de woonkamer gedropt met iets dat walgelijke muziekjes maakt (‘Kijk? Mooi! Ga maar spelen.’). Ik schoof mijn shirt omhoog en De Baby ging aan de tiet (‘nee schatje, dat is je hand, daar: hàààp, goed zo’). Terwijl De Baby zich voltankte (hoopte ik) zag ik hoe Dochter 1 mijn Iphone had gespot en er gretig naartoe kroop (‘Lieverd neeeee!’). Probeer maar eens je Iphone te pakken aan het andere eind van de kamer terwijl je een baby aan je borst hebt hangen, zónder je tenen te stoten aan de koffietafel (dat laatste lukte niet). Ik griste mijn telefoon uit de handjes van Dochter 1. Ik ging weer op de bank zitten met De Baby die ondertussen haar interesse in haar ontbijt begon te verliezen door al dat gehannes. En ik voelde wat nattigheid op haar rompertje, wat de…? ‘Oh shit’, de andere melktank was vrolijk doorgegaan met sijpelen. Zoals altijd. Wat ik nu toch wel zou moeten onthouden. Doek! Doek! Waar! ‘Liefie?’ ik keek in twee hertenoogjes, ‘geef mama eens een die doek aan! Schatje? Doek? Die!’
Had ik verteld dat Dochter 1 doeken kan komen brengen op commando? Nee he? Want dat kan ze ook niet. Maar je hebt hoop op zo’n moment.
Ik keek om me heen en met mijn vrije hand greep ik naar een rondslingerend kledingstuk van een van de kinderen. Ik propte het tussen m’n borst en de baby. ‘DIE!’ riep Dochter 1, de twee oogjes keken verlekkerd naar het stuk stof. Oh god, alarm. Vrolijk kroop de kleine satan mijn kant op en begon aan de kledingstuk -lekdoek te trekken. (‘schatje neeeee!’) om vervolgens met stralende ogen van kinderlijk enthousiasme – kijk nou wat ze had gevonden ónder dat ding!- te grijpen naar mijn babyvrije tepel (‘schatje niet doen, dat doet au. AUUUUW!’). Even leek ze uit het veld geslagen. Mocht dat niet? Een seconde of drie had ik oogcontact en probeerde ik tot dat schedeltje door te dringen. Ga. Spelen. Ze lachte en wees met haar vingertje naar De Baby. ‘BEE-bie’. De Baby stopte instinctief met drinken en hield zich muisstil. Ik zweer dat haar hoorde denken ‘oh fuck….’ Daar ging het vingertje. Tip: Leer je ene kind NOOIT om in een boekje neus, oren en ogen aan te wijzen als je een tweede erbij krijgt. Vol trots ging een vinger (‘SCHATJE NEE!’) bulls eye in het oog van De Baby. Ik verhuisde met gillend kind en (‘godsamme!’) lekkende melkfabriek naar de keuken. Dochter 1 snapte dat ze zichzelf dan maar moest vermaken. Vol overgave ging ze de lade van de commode opentrekken om de voorraad luiers de wijde wereld te laten zien. Bij iedere luier zei ze trots ‘Ja!’ en ik telde er 23. ‘Goed zo lieverd’ riep ik. Voor mijn part ging ze bloemschikken met de inhoud van de besteklade. ‘Kijk uit voor je vingers!’
‘Ja!’
…
‘WAAAAAAAAAAH’
‘Hi!’ klonk het uit de gang. Het was vier uur en mijn vriendin was terug. Ik had al een uur iedere vier minuten op de klok gekeken.
‘Ik zag je appjes, gaat het?’ vroeg mijn vriendin. Ik had wat teksten haar kant op gestuurd met noodkreten als ‘baby slaapt ik ben zo moe’ en ‘wil jij melk meenemen’ gevolgd door ‘lataar’ gevolgd door ‘laatma’ gevolgd door ‘laat maar’.
‘Nouw.. ja,’ zei ik, haar De Baby in haar handen duwend, ‘ik geloof het wel.’
Haar oog viel op Dochter 1 die een rijstwafel in een rondslingerende schoen aan het stoppen was. ‘Had je gezien dat…’
‘Ja.’
‘Ja!’ riep Dochter 1.
Die avond bestelden we Chinees en ik stuurde mijn vriendin naar de winkels voor gin en tonic.
Meer van dit? Abonneer je! En check over een paar weken wel even je spambox, want daar eindigt deze mail vaak. Wat een groot onrecht is, maar wat doe je er aan? Of duw even op die deel-knop. Exposure, exposure… Krijg ik schrijfklussen van en dat betaalt de rekeningen. En dan hoef ik me ook niet te laten sponsoren door Pampers of Nutrilon (en dan ga je naar de hel, zoals jullie weten)
